Երեկ ինչ-որ ռադիոհաղորդում էր, որի ընթացքում փորձում էին պարզել քաղաքացիների կարծիքը վերջերս քննարկվող տեսանյութի շուրջ: Որ տղաների միջև ծեծկռտուքը վաղուց «տղամարդ թրծելու» այլանդակ միջոց ա դարձել թե՛ դպրոցում, թե՛ բուհում, էդ հեչ, էդ կրթության ու դաստիարակության «շտապ օգնության» հիմնախնդիրներից չի, իսկ աղջիկների ծեծկռտուքը՝ ա: Թեև, արդարության համար պիտի նշել, որ որպես կանոն երևույթի ծայրահեղ դրսևորումներն են, որ ի վերջո հանգեցնում են մեծամասնական վարքուբարքի ռևիզիոնիզմի...
Հարցման ընթացքում մի բան ականջս ծակեց. երիտասարդների մեծամասնությունը դեպքի իրենց մեկնաբանություններում պատասխանատվությունը դնում էին անմիջականորեն դրանում ներգրավված կողմերի վրա. «Ծնողն ու դպրոցն էդքան էլ կապ չունեն: Դե երևի իրենք ինչ կարող էին, արելի էին: Ինչքան էլ ծնողները կամ դպրոցը ուշադիր լինեն, էդ իրենց արածն ա: Մեղավորն իրենք են, ոչ թե ծնողը կամ դպրոցը»:
Ինձ համար հետաքրքիր էր էս անհատականացումը, անհատի՝ որպես իր անձի կերտման համար պատասխանատու մտքին նախապատվություն տալը երիտասարդ սերնդի մոտ: Էս ինձ համար արևմտականացման ամենահետաքրքիր դրսևորումն ա մինչև հիմա... Նոր սերունդը ինչ-որ հետաքրքիր ծիլ ա տվել՝ «Ես ինքս», ես-ը ոնց որ գլուխ ա բարձրացնում սոցիումով պայմանավորված ինքնության կերտման հայկական իրականությունում, հը՞՞՞՞՞:
No comments:
Post a Comment