Յոգայի գիրքը

Միլիոն տարի ա անցել...

Տարիները պատմություններ են:

Մի լավ ընկեր ունենք: Երկար ճամփին խոսում ենք.

- Ես լրիվ նիֆարմալ էի: Դպրոցն ատըմ էի: Լավ էի սովորըմ բայց: Հա, ատըմ էի նստելը: Բայց հասկանըմ էի, որ դե էտ ա. ինչ կա, կա: Մի օր Ավետիք Իսահակյանի ինչ-որ պատմվածք կարդացի ու ըդտեղ առաջին անգամ իմացա Բուդդայի մասին (միգուցե և սրա մասին ա խոսքը, չգիտեմ, դեռ չեմ կարդացել): Ու էդ ի՛մն էր է՛լի: 

Էն տարիներին [90-ականներ] յոգայի մասին գիրք գտնելը տեղով պատմություն էր: Իսկ գտածը...դե հիմիկվա նման չի, էլի, որ մի կտտոցով ինչ ուզըմ, գտնըմ ես: Ես ու ընկերս լսել էինք, որ մի հոգեբան կա քաղաքըմ, յոգայի մասին մի գիրք ունի, որը գիրք չի է՜՜՜, ԳԻՐՔ ա: Բայց ինքը էդ գիրքը ոչ մեկին չի տալիս: Լուր էր պտտվում, որ գիրքը կա, բայց տեսնող չկա: 

Դե էլ ոնց կլնի, պըտի էդ գիրքն իմ ձեռն ընկեր: Էդ մարդն էլ գեշ խմող էր: Էն ա, մի օր ընկերոջս հետ մի երկու շիշ արաղ առանք, գնացինք դրա տուն: Նստած խոսըմ ենք դեսից -դենից: Խոսըմ ենք, ես էլ հա բաժակը լցնըմ եմ, որ էս մարդու քեֆը լավանա, ես էլ դուխս տեղը բերեմ, որ ռսկով գրքի մասին հարցնեմ:

Երկու շշի ընթացքում էս մարդն ինչ ասես չպատմեց, ընչի մասին ասես զրից չարավ. Բուդդայից, ոչ Բուդդայից, դեսից, դենից: Բայց հա ձեռով հետևն էր ցույց տալի, թե «Էս ա: Ինչ կա չկա, սաղ էս ա, մնացած սաղ սուտ ա»: Էն ա, վերջը գլխի ընկա, ասի, հլա մի հետ եդ նայեմ տենամ, էդ ինչ ա ցույց տալիս: Խաչ էր մի հատ: Երկրորդ շշի վերջանալու վրա չդիմացա, թե, «Բա գի՞րքը: Յոգայի գիրքն ո՞ւր ա»:

 «Վառել եմ»...