Քաղաքն արթնանում է երկար ու դանդաղ. կապույտն ու կանաչը դեռ նսեմացնում եմ խայտաբղետ մարդկանց, շենքերի ու մեքենաների խառնիճաղանճ գունամբոխը: Հատուկենտ մեքենաներ, հատուկենտ անցորդներ:
Բանկի դիմաց զրուցում են երեք տղամարդ: Փողկապներով, փորերով ու հարուստ ինքնագոհության այլ ատրիբուտներով:
Բանկի դիմաց զրուցում են երեք տղամարդ: Փողկապներով, փորերով ու հարուստ ինքնագոհության այլ ատրիբուտներով:
Դիմացի մայթին կանգնում է մեքենան ու իջնում է կինը՝ երիտասարդ, վառվռուն, սլացիկ սրունքներից մինչև պիրկ կրծքերը կանացի ու կենդանի: Տղամարդիկ էլ չեն զրուցում ու ժպտալով հետևում են կնոջ ինքնավստահ քայլերին՝ բնազդաբար կիսաբաց բերաններով: Բերանները փակվում են հեգնական ու ամենայն հավանականությամբ գռեհիկ (աչքերը հուշում են) մի երկու կարծիք փոխանակելու ջանքերն իրականացնելու համար:
Բնազդը լավ բան ա, հրաշք բան ա: Քաղաքակրթությունը բնազդի մեջ գեղագիտություն ա դրել, հաճույքի մեջ՝ նրբություն: Անտաշ ենք, հո զոռով չի:
No comments:
Post a Comment