ու վառվեց կրքոտ հրով հորիզոնն ամայի:
Սառցե քամին սուրաց մոլեգին
ու ոռնաց վրիժառու՝ խոցված քաղաքից:
Հիշեց հովիկին սեթևեթ՝ պոկված ամառվա կիզիչ մշուշից,
ու զովքն եդեմական՝ գիշերն ազատող կեսօրյա տապից,
Հիշեց քամուն սանձարձակ, որ պոռթկաց տոթակեզ հարավից,
ու հողմն անտարբեր, որ լուռ հեռացավ անհաղորդ հյուսիսից:
Հիշեց մահերը դրանց քաղաքում սահմռկելի:
Ու վազեց քամին մոլագար դեպի անապատ ապշահար,
Ու վառեց հատիկն ավազի իր անզուսպ կրքով դիվահար,
Ու փարվեց հատիկն ավազի քաղաքին ապշահար
Ու վառվեց քաղաքն ալարկոտ ավազե կրքով դիվահար:
***
Սառցե գիշեր էր քաղաքում: Թիկնել էր քաղաքը հորիզոնին շառագունած:
Ինչի՞ համար է բանաստեղծությունը: Բան ստեղծելու, բան, կերպար, մտքի շրջանակ, սահման: Շրջանակում մեկին դուր է գալիս փայտը, մյուսին՝ ոսկին:
2 comments:
Du mets banasteghc es:)sirun, taq u divahar:)
Այ հենց էլ չէ,ու էդ մասին գրառումս երեկ կիսատ մնաց:-Ճ
Post a Comment