Վարդանլու

Տատս փոքր-մոքր կին էր: Տարիները մեկը մյուսի հետևից իջնում էին իր հոգնած ուսերին ու պահ տալիս էս մի բուռ կնոջն իր կոպալի ամրությանը: Մաաաանր քայլերով հատում էր երկու տներն իրարից բաժանող փոշոտ փողոցն ու լուռ նստում մեր արևոտ պատշգամբում, մինչև մայրս իր կրակոտ էությամբ հասցնում էր մի գավաթ սուրճն ու կոնֆետների սկուտեղը: Տատս ամոթխած երկու կոնֆետ էր վերցնում ու  քրթմնջում. «Դավոյիս, Անոյիս տանեմ». փոքր թոռներն էին, իր աչքի լույսը: Տատիս օր չէին տալիս, բայց սիրտը վառվում էր, թե գլխներից մի մազ պակասեր: 

«Ջու-ջու-ջու-ջու» տաքուկ կանչում էր ամեն արևահամ իրիկուն, ու  սև գոգնոցից ցորենի կարկուտ էր տեղում անկուշտ հավերի կատարներին: 

Կիսախավար նկուղում փեչի հեքիաթասաց ճտճտոցն էր, եփվող կաթի հոտն ու տատիս մեծ փայտե շերեփի անխռով գերակայությունը: Խառնում էր կաթը, խառնում, մինչև շիճուկի կանաչադեղնավուն գոյացությունն ազդարարում էր խառնիճաղանջ պուճուրների անզսուսպ ուրախությունը. դա նշանակում էր, որ ամենքիս էլ բաժին պիտի հասնի ջիլ պանիր սարքելու պատիվը: Տատիս հանդարտ էությունը վերակերպվում էր ցամաքած ձեռքերի ու սպիտակ օձի ճարպիկ գալարների, որոնցից յուրաքանչյուրը մի քանի սանտիմետրով ավելացնում էր վերջինիս երկարությունն ու պուճուրներիս հրճվանքը. երկար ջիլ նշանակում էր այն թել-թել անելու, երկար թելերը բերանի վերևում պահելու ու կամաց-կամաց էնտեղ վարպետորեն տեղավորելու խոստում: Երկար, տաք, անալի ջիլը պուճուրի երջանկության գրավական էր ու տատս՝ դրա երաշխավորը...