Մի օր Արտավազդ Փելեշյանի հետ

- Երբ նայում եք Ձեր ֆիլմերը հիմա, ինչ-որ բան կփոխեի՞ք:

- Ոչ­: Երբ նայում եմ ալբոմները, հին նկարներ ունեմ: Բեղեր ունեմ մի նկարում: Ինչո՞ւ պիտի ուզենամ բեղեր չունենալ էն ժամանակվա նկարում: 

- Այլմոլորակայինների մասին ի՞նչ կարծիք ունեք: Ի՞նչ եք մտածում «Փելեշյանի լռությունը» իտալացի ռեժիսորի ֆիլմի մասին: 

- Լավ կարծիքի եմ:

 Սպասում էի, որ իտալացի ռեժիսորը կբացատրի Փելեշյանի լռությունը, բայց ոնց որ ինքն  էլ էր Փելեշյանից սովորել լռել: 

- Որտեղի՞ց եք: 

- Կիրովականցի եմ: [մի քիչ երկար ընդմիջումից հետո] բայց ծնվել եմ Գյումրիում: Լոռեցի եմ: 

Հայպեչի Սեդան

- Էրիկ ջան, մի հատ քո էն սև պլամասԾերը տուր, էլի: Վեշ բերելիս վրին գրեմ:


Էրիկը 7-րդ դասարանում գնում ա Սևան ճամբար:
- Սամո ջան, Լաերտը տարե՞լ ա:
- Չէ, Սեդա ջան, Վաղոն ա տարել:
Սեդան կարկամած նայում ա Սամոյին.
- Լաերտը, Սամո ջան, լաերտը, էն որ ականջին ա դնում, լսում:


- Սամո ջան, տո աչքն էլ չեմ հանո՞ւմ: Կեկչուպ ու ձուկ եմ առնում ու սաղի աչքի առաջ ուտում:


Լազոն, Սեդայի ամուսինն, իր իսկ բառերով «կյանքն ուտում էր».
- Երբ պըտի մեռնի, ես ապրեմ:
Լազոն վերջապես Սեդայի կամքը թամամում ա:

Թաղմանը.
- Վաաաաայ, Լազո ջան, դու ինձ համար լավ ամուսին էիր...
- Սեդա, սաղ օրն ասում էիր «երբ տի մեռնի», հիմա մեռավ, լավ ամուսին դարձա՞վ:­ Խի՞ էս տենց ասում:
- Բա ի՞նչ անեմ, Անո ջան, էսքան մարդ ա գալիս տուն....


- Սամո ջան, որ իմանաս էդ Սիրուշն իիիիինչ գործ ա անում, էէէէէէէէէէէէէ. գնում ա Երևան, Էրմիտաժից ոսկին բերում, ստի ծախում, էդ փողով եդ գնում Էրմիտաժ, թազա ոսկի առնում։

Թռչելու հեքիաթ

Առավոտ լուսո: Հազիվ լուսո: Դեռ շեկոն կապույտը չէր վառել: Ու շեկոյի  բեկորներից հազիվ մի քանի ժամով ազատված մարմինն ուզում էր դուրս թռչել: 

Դրսում կյանքին նախորդող անդորր էր. անշարժ, լուռ, հովահամ: Դուրսը մեղրածոր ներս առավ իրեն, ու կյանքը մնաց մի ուրիշ դրսում: Տերև չէր շարժվում: Օդը չէր շարժվում: Ինքը չէր շարժվում: 

Շեկոն էր շարժվում: Ծույլ ու մեծ: Հրահուր ու ահագնացող: Վերև ու վերև: 

Սևոյի փռնչոցից ներս ու դուրս ընկան իրենց տեղն, ու կյանքն սկսվեց: Կաաաաամաց հասավ գոմի դռանն ու մեջքը ծագող շեկոյին անելով՝ ճռռացրեց ժամանակի ծանրությունից նվաղած դուռը: Սևոն փռնգացրեց ու ծուռ նայեց իրեն: 

- Սևոոոոոոոոոոոոոոոոո, - քնքշանքով հյուսված ձայնից Սևոն խոնարհեց գլուխն ու անհամբեր սպասեց իր բարևին: 

- Բարև, Սևո: Իիիիի՞՞՞՞նչ կա-չկա, Սևո: 

Սևոն հաճույքից ու դրսի հովից սարսռաց: Ինքն էլ մկների խրախճանքից ճողոպրած թամբով կնքեց վաղեմի, անմեկնելի ընկերությունն ու դուրս եկավ հանդ: Բայց օրը հանդոտ չէր, սարոտ էր: Մտածեց. շեկոյին վերևից կբարևի էսօր: Էսօր վերևների օր ա: Մտածեց ու Սևոյի գլուխն արեց դեպի Կապուտակ: Գյուղի կողքին թիկնած սարը դեռ չէր զարթնել: Սև ստվերած, նոթերը կիտած կանգնել ու չէր հրավիրում: Բայց ինքն էսօր վերևոտ էր զարթնել, դուրսուներս ներուդուրս արած էր զարթնել, Սևոյի համաչափ թափ-թափ-թափիկն էլ տատի պատմած Քուռկիկ Ջալալու հևքն ուներ: 

Սևոն առաջ էր գնում, ինքը՝ վերև: Մինչև հասան քարափի գլխին ու հավասարվեցին շեկոյին: Երեքով թառեցին Կապուտակի թիկնեղ ուսերին ու ամեն մեկն իր ներսուդուրսը գտած նայում էր հեռուն՝ կա՛մ ներսից, կա՛մ դրսից, ո՞վ իմանա: Ու էսպես երկար պիտի հայեին, եթե հանկարծ երկինք չպատռվեր Հազարան Բլբուլի թևերից պոկված հազարան գույներով: Աշխարհ հանկարծ դարձավ նախշուն: Աշխարհ դարձավ գիժ: Ինքն ու Սևոն, Շեկոն ու Կապուտակն էս գունավոր գժությունից կյանքի հոտ առան ու հնությունից խունացած ներսուդուրս լսվեց գույներով: Շատ գույներով....

***

Բաաաաա, էստեղ հեքիաթը կանգ առավ, մինչև կգա, ասեեեեենք, սողալու հեքիաթը:-)