The Inheritance of Loss կարդալու մասին

Երբ փոքր էի, ատում էի ծանոթագրությունները: Հիմա դրանք գրքի ամենահետաքրքիր մասերից են: Նախկինում «Կանչենջունգան» արագ-արագ կսահեր լեզվիս ու աչքերիս սահմաններից ու ունակություններից դուրս, ուղղակի ֆիքսելով հեղինակի նշմարը, թե լեռ է: Իսկ հիմա, բացի ուիկին, մի 10 րոպե էլ կվատնեմ հիանալու այս հիասքանչ  լեռան բնապատկերներով, կզարմանամ, թե բա ինչու մինչև հիմա չեմ իմացել, որ դա երրորդ ամենաբարձր լեռն ա, թե ոնց են ժամանակին մարդիկ էնքան խելք ունեցել, որ լեռն այդ, իր հինգ կատարների պատճառով անվանելով «ձյան հինգ գանձեր», այդ ցանկում մտցրել են հացն ու սուրբ գրքերը՝ ոսկու, արծաթի ու թանկարժեք քարերի կողքին:

Երբ փոքր էի, սովորում էի ապրել, հիմա սովորում եմ գունավոր ապրել:-) Լա՞վ եմ անում որ...

Մի գիշեր

Երկինքն ահռելի շիկնեց արևի բաց փեշից,
ու վառվեց կրքոտ հրով հորիզոնն ամայի:
Սառցե քամին սուրաց մոլեգին
ու ոռնաց վրիժառու՝ խոցված քաղաքից:

Հիշեց հովիկին սեթևեթ՝ պոկված ամառվա կիզիչ մշուշից,
ու զովքն եդեմական՝ գիշերն ազատող կեսօրյա տապից,
Հիշեց քամուն սանձարձակ, որ պոռթկաց տոթակեզ հարավից,
ու հողմն անտարբեր, որ լուռ հեռացավ անհաղորդ հյուսիսից:

Հիշեց մահերը դրանց քաղաքում սահմռկելի:

Ու վազեց քամին մոլագար դեպի անապատ ապշահար,
Ու վառեց հատիկն ավազի իր անզուսպ կրքով դիվահար,
Ու փարվեց հատիկն ավազի քաղաքին ապշահար
Ու վառվեց քաղաքն ալարկոտ ավազե կրքով դիվահար:

***
Սառցե գիշեր էր քաղաքում: Թիկնել էր քաղաքը հորիզոնին շառագունած:

Ինչի՞ համար է բանաստեղծությունը: Բան ստեղծելու, բան, կերպար, մտքի շրջանակ, սահման: Շրջանակում մեկին դուր է գալիս փայտը, մյուսին՝ ոսկին: 

Մի քիչ էլ դպրոցից

Գրեթե երրորդ ամիսն է, որ դասավանդում եմ: Երկու տարվա ընդմիջումից հետո ուսանողներս այսօր.

- Ոչ մի խնդիր չունեն սխալ-մխալ անգլերեն խոսելիս: Սխալներով, բայց շատ սահուն բացատրում են իրենց միտքը: Նախկինում ամբողջ լսարանում 2-4 հոգի էր էսպիսին: Grammar-Translation-ից հարմար մեթոդ՝ սխալներից իրենց հետ վարժեցնելու համար չգիտեմ;-)

Հոկտեմբերյան Դիլիջան

Ձմեռն առած թուր-թվանք ու գիշերվա անթափանց շղարշով քողարկված՝ որոշեց հարձակվել անտառի ու մարդու վրա: Որոշեց հաղթել, մանավանդ դաշնակից ուներ մոտեցող դեկտեմբերին: Բայց մարդու տան երդիկից ծուխ էր ելնում: Ելնում ու ոլոր-մոլոր, ալարկոտ բարձրանում վերև: 

Ու ձմեռը գաղտագողի եկավ-հասավ անտառի փեշերին ու սսկվեց. դեռ շուտ էր, դեռ բանակը պիտի մեծացներ, բուք-բորան, քամի-մամի էլ դաշնակից սարքեր: 

Ու ասաց zalin-ը՝ «Սահման եմ գծում իմ աչքերով, ձմռան պարտությամբ, աշնան հոգեվարքով ու այս թվային սարքավորումով»:-)

© zalin