Պաոլո Կոելյա. «Ժպտա, որ քեզ ժպտան»
Մարկ Թվեյն. Երգիծական արձակի 10 կանոնները
Ու տենց...
Մարդկանց մի տեսակ կա, որ ինձ հիշեցում ա էլուաներին (Հ. Ուելս «Ժամանակի մեքենան»): Ապրում են իրենց համար՝ սիրուն, երջանիկ, պարում են, երգում, իրար սիրում ու չգիտեն էլ, ոնց են ծնվում կամ մեռնում: Ուղղակի վախենում են մթից, աշխատում են իրար հետ մի տեղ պատսպարվել, «մինչև բացվի առավոտը»: Իսկ մութը նաև մոռլոքներն են՝ էլուաների երջանկությունն ապահովող «կեղտոտ» աշխատանքն իրականացնողները, որոնք մարդու սարդա-կապիկանման տեսակ են դարձել: Որոնք սնվում են էլուաներով... Ոչ մի փորձ հասկանալու մութը:
