Դժգոհությունը ծնում է բավարարվածության պահանջ: Սակայն բավարարվածության սահմանն է առաձգական: Կամքը լավի ու վատի սահմանագծին կանգառն է: Ու կամքը բանական ա (էս ա-ն ինքն իրան ա ընտրվել, անգիտակցաբար:-)), կամքն ամենամեծ պարգևն ա, որ երբևէ մարդն ինքն իրեն կարող ա շնորհել: Ու մենք ազգովի անկամացել ենք: Մենք ազգովի անկախությունից հետո ամենադաժան շղթաներով ենք մեզ կապկպորել. բնազդով: Բնազդով, որ սնվում ա բնությունից ու ասում ա՝ «Գոյատևիր», բնազդով, որ կարծրացած սովորույթն ա, որ սնվում ա անցյալից ու ասում ա՝ «Մի ձև կա միայն»:
Ապրելու համար թևեր են պետք, բացի ձեռքերը: Նույնիսկ եթե չգիտես ընդերք ես թռչելու, թե երկինք: Գեղեցությունը թռիչքն ինքն ա... բայց իմանալ, որ «դեպի ուր»-ը հաստատ կա:
