Բանակ...

Բայց հիմա լռելու ժամանակն անցել է: Հիմա պիտի խոսենք, պիտի պատմենք ու հիշենք:

Մեր պատգամավորներից որևէ մեկն զբաղվո՞ւմ է էս ողբերգությամբ....

Էլի լեզվի ու տեսակի մասին

1.1.1       Stereotypes of value ( Էստեղից՝ Guide for the Development of Language Education Policies in Europe: From Linguistic Diversity to Plurilingual Education)

"The ideology of ‘value’ refers to the beliefs and perceptions about the relative richness or poverty of languages. This may be expressed in terms of the ‘image’ of a language and its culture, the ‘sound’ of a language - ‘melodious’, ‘harsh’ etc - or its usefulness and capacity for expression - ‘not able to communicate scientific ideas’, ‘a logical language’, ‘not a proper language because it is not written’, ‘useful because of its high status’ etc. These ideas often have a detrimental impact on interest in learning certain languages, and policy development needs to anticipate and counter such unfounded perceptions...

Անձրևային

Վոնեգուտի «Կապույտ մորուքն»  եմ կարդում, որի միասին դեռ կգրեմ, բայց... մի երկու օր է մտքիս է մի հատված, երբ երիտասարդ Ռաբոն փորձում է վարպետության դասերի հաճախել, իսկ վարպետը մերժում է: Պատճառը՝ դիմորդը տեխնիկապես անթերի է, այնքան, որ նկարչի ինքնությունն իսպառ տարալուծվել է այդ տեխնիկական կատարելության մեջ: 

Առաջին անգամը չի, որ հանդիպում եմ մեր անկատարելությամբ մեր ինքնության յուրահատկությունը պատճառաբանելու մտքին, բայց առաջին անգամ եմ էսքան երկար մտածում: Փաստորեն ստացվում է մենք ՄԵՐ սխալների հավաքածուն ենք;-)))))) Չէ, իրականում հանճարեղ միտք ա... կատարյալը մի հատ ա լինում, չէ՞, բայց մենք շաաատ ենք: 

Բրենդիզմն ու դրա հետևանքները

Լոնդոնյան իրադարձություններին հետևելիս ինձ ևս ապշեցնում էր էն, ինչի մասին գրում է Չարլի Բրուքերը. "Aside from the sheer mindless ferocity and violence, one of the most depressing aspects of the protracted smashup was the nature of the looting: time and again, shops selling trainers or gadgets were targeted first."

Մեեեեեեծ ու վսեմ

Երեկ սեմինարի էի, որի նպատակն էր ուսուցիչներին բացատրել իրենց առարկայի կարևորությունը՝ աշակերտներին ու նրանց ծնողներին, ընդհանրապես հետաքրքրված լսարանին ներկայացնելով դրա հակիրճ նկարագիրը: Սեմինարն սկսվեց այս գործընթացը «վաճառք» հասկացությամբ նկարագրելով ու գնաաաաց... Ես հասկացա (արդեն որերորդ անգամ. պառավել եմ, հա հասկանում  ու վերահասկանում եմ, բայց վերջը չի երևում;-)), թե որքան են արժեզրկվել բառերը... Տաճար, հոգևոր, ներքին պարտք... Արդեն չեմ կարողանում համբերատար լսել, թե ինչպես «կրթելը դա սուրբ պարտականություն է» ու նման բաներ: Ինձ վրա, ում մոտ թվերը մի էնպիսի մտավոր մշուշ են ստեղծում, որ հանրահայտ ոզնուց էլ ավելի եմ մոլորվում, էն փաստը, որ վերջին տարիներին աշխարհում 50 հայկական դպրոց է փակվել ու բացվել 2000 թուրքական, մտրակի հարվածի ազդեցություն է թողնում, ու ես պատրաստ եմ վաճառքի... պատրաստ եմ վաճառել, եթե դրանով տեսակ եմ ավելացնելու՝ գայթակղելով, համոզելով ու որակ ապահովելով:

Բայց դե մյուս կողմից էլ էս արևմտյան վաճառել-մաճառելն էլ հեչ դուրս չի գալիս... Մի բան էն չի...

Ու էլի հանգում եմ պատմության կարևորությանը. դու ընտրիր քո պատմությունը՝ վաճառք, հոգևոր վերածնունդ, ինչ ուզում ես դա անվանիր, ու մնա դրան հարազատ,  կամ էլ անկեղծորեն բացատրիր, թե ինչու մի օր որոշեցիր շեղվել դրանից: 

Մեծ-մեծ մտքերն էնքան են շատացել, որ շատությունից փոքրացել ճղճիմ բաներ են դարձել... բայց միջինն էլ չեմ գտնում... բայց աշխատում եմ էդ ուղղությամբ:-)