Monday, March 28, 2011

Գունավոր օր

Մեծամորի հնավայր: Մեր թվարկությունից առաջ 11-9-րդ դարերում Մեծամորի քաղաքակրթության ժամանակվա աստղադիտարան, ենթադրաբար: Լուսինը տեսնո՞ւմ եք:-) Եթե չէ, ձեզանից աստղագետ դուրս չի գա;-)))

Thursday, March 24, 2011

Երկխոսությունների Դրամատիկականից ու Դրամատիկականի հետ

Քույրս.
- Քիս, ի՞նչ տոմս վերցնեմ:
- Վաղվա ներկայացման: 1000 դրամով:
- Ասում են 1000-ով չկա, 1500-ից ա սկսվում, վերցնե՞մ:
- Չէ, սպասիր զանգեմ:

Զանգում եմ: Սկզբից մի տղամարդ շատ հաճելի ձայնով ասում է, որ պիտի այլ համարով զանգեմ տոմսերի համար. «Վերջում 23: Զանգեք և պատվիրեք»
Վերջում 23 եմ զանգում.
- Բարև Ձեզ, վաղվա ներկայացման տոմսեր ունե՞ք:
- Այո, -պատասխանում է կանացի դժգոհ մի ձայն, որին անհանգստացրել են կարևորագույն մի գործի կեսում:
- Գները կասեի՞ք: 
- 1000-1500, - դժկամությամբ պատասխանում է նույն ձայնը:
- Կարո՞ղ եմ երկու տոմս պատվիրել, 1000- դրամանոց:
- Ոչ, երկու տոմս չեք կարող պատվիրել:
Կարկամում եմ, չգիտեմ ինչ ասել, հետո վրա եմ բերում. 
- Իսկ քանի՞ տոմս պիտի պատվիրեմ, որ ընդունելի լինի Ձեզ համար:
- Կոլեկտիվ հայտ պիտի ներկայացնեք:
- Լավ, շնորհակալություն, ես տեղում կվերցնեմ տոմսերը: 

Անկապ /պարզվում ա, էլի էսպիսի վերնագիր կա:-)/

Երբ քայլելիս նկատում եմ, որ ինձ են նայում, միանգամից անցնում եմ բադիկաքայլի, անգիտակցաբար:-) Երբ մի քիչ երկար են նայում, ոտքս ոլորվում ա, սովորաբար ձախը:-)
Երբ իմ մասին լավ բան են ասում, որքան էլ համաձայն լինեմ, ջերմությունս բարձրանում ա ու սիրտս նեղվում:-)
Շփոթվելիս սկսում եմ ձեռքով մազերս հետ տանել:-)
Կարդալիս ունքերս կիտում եմ ու զայրացած տեսք ստանում:-) /էս մեկն իհարկե ինձ ասել են, ես հո ինքս ինձ հայելում նայելով չեմ կարդում:-)/
Էլ ի՞նչ եմ անում, չեմ հիշում:-)

Tuesday, March 22, 2011

Գիշերահավասարից առաջ

Հողից հոտ քաշող ամպերի անձրևային ինքնահաստատումը մթան մեջ կամաց-կամաց ընկղմվող քաղաքին դեռ մի քանի ժամ էլ պիտի շարունակեր թաց օրորացային թնկթնկալ: Գուցե մինչև առավոտ: Հետո տղան կնկատի, որ գարնանային գիշերահավասարից րոպեներ առաջ անձրևը ծիսակարգի պես մի բան է, որ քաղաքը մաքրում ու պատրաստում է՝ հիմա արդեն ավելի շատ լույսի իրականությանը: Համեմատությունը աղջկան դուր կգա:
Սեփական գիշերահավասարը ենթագիտակցաբար դիմավորող երկուսի համար թաց փողոցներում աննպատակ թափառումը նույնպես ծիսակարգի պես մի բան էր: Ու որքան էլ իրարից անկախ՝ գիշերային քաղաքն ու ինքնակերտ արգելքների դեմ դուրս եկած զույգը անխոս միավորվել էին երկար ու ցուրտ օրերին հրաժեշտ տալու գործում... 

Monday, March 21, 2011

Նոր սկիզբը

Գարունը այնքա՛ն ծաղիկ է վառել,
Գարունը այնպե՛ս պայծառ է կրկին.
— Ուզում եմ մեկին քնքշորեն սիրել,
Ուզում եմ անուշ փայփայել մեկին։
Այնպե՛ս գգվող է երեկոն անափ,
Ծաղիկներն այնպես նազով են փակվում.
— Շուրջըս վառված է մի անուշ տագնապ,
Մի նոր հուզում է սիրտըս մրրկում...
Անտես զանգերի կարկաչն եմ լսում,
Ւմ բացված սրտում հնչում է մի երգ.
—Կարծես թե մեկը ինձ է երազում,
Կարծես կանչում է ինձ մի քնքուշ ձեռք...

Տերյան

Էդինբուրգի ամենալավ նկարներից մեկը

Ափսոս չեմ կարողանում հենց նկարը դնել, հուսով եմ մի օր չի անհետանա էս կայքը... Էդինբուրգը մնաց իմ ամենասիրելի քաղաքը...


Մենք էլ կանք, բայց չեմ կարողանում հղում անել: Ուղղակի հիշեցում ինքս ինձ. նայել Большие панорамы-ի տակ: Լոռին ա՝ Անտոն Վասիլևի աչքերով: 

Thursday, March 17, 2011

Մի լուսանկարի պատմություն

Համբարձում պապիս հիշելիս սկզբում հայտնվում են ժպտացող աչքերը,

Լույսի պես թափանցիկ, ամենագո ու անշոշափելի խորություն ունեին պապիս  աչքերը՝ լողում էիր էդ պարզ հանդարտության մեջ ու պարուրվում ջերմության թավշե ալիքներով: Կամ ... էս «կամը» լավ չգիտեմ, երեխա ժամանակ «կամ» չկար, բայց հիմա հասկանում եմ, որ էդ պարզությանը կամ պիտի տրվեիր կամ գլուխդ առած հեռու փախչեիր դրանից, որովհետև հետո, մենակ, չէիր կարողանալու հայելու մեջ ինքդ քեզ ուղիղ նայեիր: 

Wednesday, March 16, 2011

Նանու«տ»

«Զարդարունք» ու «փայլունք», Նարեի բառերն են, որ նկարագրում են Տոնածառի խաղալիքներն ու փայլուն զարդերը: Երբեմն արդեն ուղղում է մեծերին.
- Համո՞զ ես, - հայրը:
- «Համոզ» չէ, պապ, «համաձա՞յն ես»: 

Խոսում եմ  հետը հեռախոսով.
- Նանուկ, պապիկին էսօր լսե՞լ ես:
- Հա, - պատասխանում է որոշ լռությունից հետո, որն ակնհայտորեն օգտագործում է պատասխան գտնելու համար ու հասցնում հաստատուն ձայնով վրա բերել:
- Հաստա՞տ լսել ես պապիկին, - գիտեմ, որ էնքան էլ լավ չի պահել իրեն: 
Նորից լռություն ու զսպված պատասխան.
- Երևի... երևի չէ:

Tuesday, March 15, 2011

Ցավում եմ...

"IT WAS the best of times, it was the worst of times, it was the age of wisdom, it was the age of foolishness, it was the epoch of belief, it was the epoch of incredulity, it was the season of Light, it was the season of Darkness, it was the spring of hope, it was the winter of despair... "

I wish there were a way to disperse Darkness hovering over Japan... These people are amazing...

Edith Wharton: The House of Mirth

Պատմությունն է 20-րդ դարասկզբի բարձրաշխարհիկ Լիլի Բարթի... Տխուր պատմություն է, որ վեպի վերջում ամփոփվում է այսպես. "She was like some rare flower grown for exhibition, a flower from which every bud had been nipped except the crowning blossom of her beauty." 
Սարսափելի պատմություն է սնափառության ու պորտաբուծության մասին, այն մասին, թե ինչպես է այս վարակված հողում փչանում լավ սերմը: Երկար ժամանակ ոչ ոք քթիցս էսպես բռնած չէր ֆռռացրել, ինչպես Ուորթոնն իր գրքի վերջին երկու գլխում: Թե ինչպես է շարունակելու Լիլի Բարթն իր կյանքը, հայտնվելով իր ակնկալիքներից անհասանելիորեն հեռու,  ակնհայտորեն երեք լուծում ուներ՝ վերադարձնել դրանք ամեն գնով՝ վերագրավելով  նախկին բարձրաշխարհիկ խավը, լիովին փոխել իր կյանքի հունը՝ իր էության լուսավոր կետագծերը միացնելով իրար աշխատավոր, անկախ կնոջ կյանքով և մերժել կյանքն ընդհարնապես: Ուորթոնի մարդկային էության խորքերն ընկղմվելու ու  այդտեղ կատարված հայնագործություններն ընթերցողին վարպետորեն փոխանցելու տաղանդը ցնցող լուծում էր գտել. Լիլի Բարթն ինքնասպան է լինում ակամա...նրա ողջ կերպարն ու կյանքը ավելի համահունչ ավարտ չէին կարող ունենալ...

Tuesday, March 1, 2011

Սովխոզի ճամփեն

Ավտոբուսի կանգառից տուն ոտքերդ քեզ տեղ էին հասցնում մոտավորապես կես ժամում, ուղեղդ՝ կես վայրկյանում: Իսկ ամռան տապին նույնիսկ վայրկյան էլ չէր տևում. ոտքդ ավտոբուսից հանեցիր, թեթևակի հարմարացրիր արևից կամքը կորցրած ստորաքարշ ասֆալտին, աչքիդ առաջ անմիջապես հայտնվում է  վերևի հարկի ոսկեգույն բազմոցը, սեղանին դրված բուրումնավետ վարդերով լի ծաղկամանն ու բաց գիրքը: Բայց դեռ կես ժամ կա, դիբ կա, ամառվա կեսօրի ծորուն քնկոտությանը տրված հատուկենտ ճանճերի տժժոց կա, կիսաքանդ աղբյուրի ճանապարհին հալվող թրիքի՝ քո անուշադրությունից օգտվող ճպճպոց կա, անկուշտ հավերի մոլորված ու տապից դանդրած, բայց այդուհանդերձ հեզ ու անխոնջ կուտի փնտրտուք կա ու... արև կա: Շատ արև կա, կապույտի մեջ հալված, մեջքդ կծող արև կա, որ ատամները խրել է ուսերիդ, բայց ինքը չկա: