Երկու սիրուն խնձորների պատմությունը

Իրար կպած սալոր, բալ, խնձոր քանի՞ անգամ եք տեսել: Քիչ անգամներ: Հաստատ: Հազվադեպ: Կարող է գարուն գա-անցնի, ամառ գա-անցնի, աշունն էլ հետը ու էլի չտեսնեք: Որովհետև երկու կեսերը հազվադեպ են իրար գտնում: Որովհետև մենք ինքնաբավ ենք, մենք անհատ ենք, մենք չունենք երկրորդ կեսի կարիք: Դրեք երկու գեղեցիկ սալոր իրար կողքի, երկու խնձոր, երկու բալ: Հաճախ գլորվում են իրարից հեռու: Հաճախ մի սիրուն խնձորի կողքին տաս ուրիշ խնձորներ կարող ես դնել: Տասը սիրունի հետ էլ սիրուն է էդ սիրունը: Տասնմեկն էլ անհատ են:

Պոկում ես իրար կպած խնձորները, խնձոր չեն, կիսատ, հյութաթափ մրգեր են, բայց խնձորներ չեն: Խնձորի նման մի բան են, բայց եթե երկուսով խնձոր էին, հիմա ոչ մի բան են:

Սերը կիսատ խնձորներին իրար բերող անհայտ, անհոտ, անհամ, անգույն, անձև կենսահյութն է...

Սերը երկու սիրուն խնձորների մի բարձին չորանալը չի մրգամանում կամ ծառի ճյուղին...

Նարե

Նոր մարդ ա ծնվել:-)

Ամեն առավոտ հազարավոր նոր մարդիկ են ազդարարում լուսաբացն ու իրենց աշխարհ գալը: Տարբերությունը մեկն է. ինչ-որ մեկը, կամ երկուսը, լավագույն դեպքում էլ երկուս և ավելիները անասելի ուրախանում են էդ ծննունդով:

27-ին մեր աղջիկը ծնվեց:-) Տատերիս ու պապերիս, հորս ու մորս, եղբորս ու Լիլիթի աղջիկը էսօր առավոտ ասաց. «Եկել եմ, տե'ր կանգնեք»

Մարդ ա ծնվել, իսկ ես ճամարտակում եմ:-)

Փոքր քաղաքի մասին

Փոքր քաղաքում մարդիկ չեն փոխվում: Անցնում ես փողոցներով ու քեզ դիմավորում են նույն դեմքերը: Չէ, սխալ եմ ասում. մարդիկ փոխվում են, չեն փոխվում մարդկային դեմքերը: Միշտ նույն տատիկը` սմքած, կորացած, սևաշոր: Միշտ նույն աղջնակը` կարմրաթուշ, առողջ, գեղջկական կոպտությունը երիտասարդության բացված վարդի բուրմունքի տակ թաքցրած: Միշտ նույն պատանին` վառվող արյան գեղջական հերոսությունը հարևան տղաների կապտուկներում դաջած: Միշտ նույն համեստ աշխատավորը. միշտ նույն ճանապարհին` առավոտ ու իրիկուն: Միշտ նույն «արվեստագետը», որին ամբոխից առանձնացնում է անհեթեթ միրուքը կամ հազարագույն գլխարկը: Մանուկները, միշտ նույնը` թռվռուն, ուրախ, դեմքերի նախանշաններն արդեն փափուկ դիմագծերում...

Փոքր քաղաքում ժամանակը խոցում է սիրտդ մանկության նետերով...

Փոքր քաղաքից փախչում ես գլխապատառ, վերադառնում կոկորդդ սեղմող կծիկով...

Ազգային ժողովը ժողովրդին

Կատաղած շան նման մենությունը մի անկյունից մյուսն է գցում քեզ, բայց կատաղած շնից պրծում կա. կծեց, տարան շտապ օգնություն ու վերջ: Մենությունից փախուստ չկա: Պիտի կանգնես դիմացն ու նայես աչքերին: Բռնես ձեռքից ու տանես, ուր գնում ես...

Երեկ կամերային նվագախումբը ելույթ էր ունենում Ազգային ժողովի այգում: Վարդագույն պատեր, դեղին լուսին, մեքենաների աղոտ հևք, պաշտոնական կոստյումներից պաշտոնական ժպիտներ ճառագող պատգամավորներ ու Աստոր Պիացոլա, Չայկովսկի, Մանսուրյան:

Մինչ սպասում էի Ձյունիկին, իսկ հանդիսատեսը հավաքվում էր այգում, միջին տարիքի մի տղամարդ մոտեցավ ու թե. «Քուրո, էս ի՞նչ խաբար ա»` ակնկալելով լսել հերթական տնահալածների, ոստիկանաբռաբարվածների ու անթոշակահարների մասին:

- Համերգ է:
- Իա, ո՞վ ա նվագում:
- Կամերային նվագախումբը:
- Հմ... իա...

Տարակուսած փնթփնթոցը հեռանում էր ոլորապտույտ, կորացած քայլվածքի հետ միասին:

********

Ինչո՞ւ է իշխանությունը մյուսին նսեմացնելու գործիք դառնում: Ինչո՞ւ են ուժն ու իշխանությունը գերպատասխանատվության զգացումից վերածվում պորտաբույծ ինքնագոհության: Ինչո՞ւ է իմ մահակն ինձ ուժ տալիս արհամարհելու դիմացինիս, այլ ոչ թե նրա փողի քսակը, որ փակում է բերանս...

Երևանյան սեպտեմբեր

Աշնան արևը ստիպում է գնահատել ջերմությունը: Չլիներ քաղաքի աղմուկը, կարելի էր գնահատել նաև երևանյան սեպտեմբերը: Բայց աղմկում է քաղաքն օր ու գիշեր: Փողոցները փակ են, քանդված են, վարորդներն անհանգիստ են, ջղաձիգ, մարդիկ ձմռան ակնկալիքն աչքերում ու սրտերում, ամառն էլ մարմնիններին ապրում են իրենց մի օրը: Փոշի է` կավոտ, մշուշային:

Երեկ «Վերադարձ» փառատոնի սկիզբն էր: Ծրագրում` Բախ և Մարչելո: Նվագում էր նաև Սվետլանա Նավասարդյանը: Կատարում էր Բախի Concerto for Piano d-moll: Առաջին անգամ էի լսում նրա կենդանի կատարումը:

Երբ հնչյունները մեղեդի են դառնում սահուն ու ներդաշնակ, երբ մարդկային ջիգը այնպես է միահյուսվում գործիքին, որ լսելի են միայն փոթորիկն ու ցավը, մեղմությունն ու լայն սփռված տխրությունը, երբ երաժշտությունն ընկալում է մարմինդ, ուղեղդ ու սիրտդ, դու ամբողջովին, առանց այս անդամահատման, երբ երաժշտությունը մասն է քո ու չի ստիպում մտածել «Օհ, Բախ, հանճարեղ երգահան է: Կոնցերտը թավջութակի համար գրվել է հոգեկան տվայտանքների արդյունքում» հիմարագույն մտքեր, ուրեմն դու լսում ես Վարպետի կատարմամբ Վարպետի ստեղծագործություն: Դու ներկա ես արարման: Հազվադեպ է լինում, բայց երբ գտնում ես այդ պահը, կյանքը թվում է օվկիան:

Բարև:-)